Het overviel me achteraf gezien toch wel. Ok, er waren genoeg signalen dat het niet zo denderend ging: ik was al een tijdje heel moe, had moeilijkheden op het werk en thuis namen de discussies meer en meer toe. Maar ik bleef die signalen te lang negeren en suste mezelf dat het wel zou beter gaan als het op het werk weer op de rails liep. Ik had gewoon veel aan mijn hoofd de laatste tijd.
Maar mijn lichaam besliste er anders over. Zomaar ineens ging het licht uit, zonder een echt grote waarschuwing. Dat kon toch niet! En toch zeker niet met mij! Ik, die altijd de sterke vrouw was geweest, optimistisch en denkend in oplossingen in plaats van problemen. Ik zag en dacht die oplossingen de bewuste dinsdagmorgen niet meer...
Ik huilde onophoudelijk en geraakte niet meer uit bed.
Een jaar voordien was ik van werk veranderd. Ik had een mooi aanbod gekregen als HR-manager bij een groot bedrijf dichter bij huis. Een mooi loon en mooie voordelen: een kans die ik niet naast me neer kon leggen. Ik zou wel wat meer uren moeten kloppen, maar ik dacht: Ik ben nog jong en ik spaar wat uren in de wagen uit, dus dat lukt me wel. Mijn man had me aangemoedigd om die stap te zetten en beloofde me dat hij ondanks een eigen drukke job wat zou meehelpen in het huishouden en in de zorg voor onze 2 kinderen.
De eerste maanden liep ik op rozen: de job had alles wat ik wou, ik had een fantastische groep medewerkers en de bedrijfsleiding gaf mee tevreden te zijn met mijn inzet en mijn visie op de hervorming van de dienst. Hoewel, als ik er nu over nadenk, voelde ik mij toen ook al vaak moe. De tol van enkele spannende weken en vele uren werken dacht ik.
Maar na een maand of zes veranderde er iets. Een groot project rond loonbeleid leek maar niet te lukken. Ik duwde het gaspedaal wat harder in maar dat leek niet veel te veranderen. Op de koop toe begonnen er fouten in mijn dossiers en presentaties te sluipen. Iets waar ik aanvankelijk mijn medewerkers de schuld van gaf, maar waarvan ik nu zie dat ik onduidelijke opdrachten had gegeven en te weinig met hen had samengewerkt. Het ging van kwaad naar erger maar in plaats van wat rust te nemen en naar oplossingen te zoeken ging ik aan tweehonderd per uur door. Moe voelen, slapeloze nachten, ziek worden,... ik wuifde alle signalen weg als tijdelijke ongemakken.
Medewerkers die plots lastpakken werden, een afdeling die vierkant draaide en de bedrijfsleiding die meer en meer signalen uitstuurde dat er zaken moesten veranderen. Daar kwam nog eens bovenop dat ik thuis meer en meer discussies had met mijn man die het gevoel had er steeds meer alleen voor te staan. Hij wees me er herhaaldelijk op dat ik in het rood aan het gaan was. Hij wees me er ook op dat ik te weinig aandacht had voor de kinderen. En hoe vaak ze al in bed waren wanneer ik thuis kwam van het werk. Maar ik had er weinig tot geen oren naar. 'Het komt wel weer goed. Gewoon nu even nog wat harder werken om alles op orde te krijgen en dan family-time', wuifde ik alles weg.
Die bewuste dinsdagmorgen moest ik toegeven dat het niet meer goed kwam. Ik lag volledig uitgeput in bed onophoudelijk te wenen. Ik had geen idee welke dag we waren en dacht met gruwel aan het werk waar mijn inspanningen van de laatste maanden tot nul appreciatie hadden geleid. Mijn man bracht me naar de dokter die tussen de huilbuien door geduldig mijn verhaal aanhoorde. Alle signalen van een burn-out, luidde de conclusie en meteen voor een maand op non-actief gezet. En die maand was maar het begin... Hoewel ik mij enorm schuldig voelde tegenover mijn werkgever en collega's bleef ik thuis, De eerste twee weken waren een echte hel: ik kwam nauwelijks mijn bed uit en had totaal geen energie voor huishoudelijke taken, laat staan om er te zijn voor mijn man en de kinderen.
Ik ben nu dankzij de begeleiding van mijn dokter en een burn-out coach uit die eerste fase. Hoewel ze op het werk begrip hadden, was mijn positie toch al snel weer ingenomen en kreeg ik geen sluitende vooruitzichten. Ik denk er momenteel hard over na om ontslag te nemen en een nieuwe werkplek te zoeken.
Thuis heb ik heel veel steun van mijn man die in de moeilijkste periode thuis alles draaiende hield. Hij toont het niet zo veel, maar ik merk wel dat het voor hem soms ook niet makkelijk is. We praten al wel weer meer dan vroeger en ik prijs mij iedere dag gelukkig dat ik zo'n geduldige en geweldige echtgenoot heb. Ook mijn ouders zijn er gelukkig ook veel voor ons en de kinderen. Samen met mijn vader probeer ik nu elke dag een (kleine) wandeling te maken en ik voel dat het me goed doet.
Heel langzaam (te langzaam voor mij, maar ik besef en voel dat het niet anders kan) komt de energie terug en ik leer dag na dag luisteren naar mijn lichaam. Ik mediteer, iets waar ik vroeger ver van wegbleef wegens niet nodig, maar het geeft me nu rust in mijn hoofd dat tot enkele weken geleden geen moment stil stond.
Soms zijn dagen nog moeilijk, soms doe ik te veel en moet ik het bekopen. Maar ik voel dat het goed komt! Dag na dag en stap voor stap...
*Naam is fictief, sommige persoonlijke verwijzingen in het verhaal zijn weggelaten of vervangen.
Ook je verhaal delen en anderen helpen? Laat van je horen en stuur je stress of burn-out verhaal door via onze contactpagina.
Reactie plaatsen
Reacties